Pochodzenie yuzu
Yuzu został sprowadzony do Japonii i Korei z Chin w okresie dynastii Tang (lata 618 – 907). Jest mieszańcem kwaśnej mandarynki i azjatyckiego cytrusa Ichang papeda. Stąd ma wyrazisty cierpko-kwaśny smak. Współcześnie yuzu uprawiany jest powszechnie w Azji Wschodniej, a także w stanach Stanach Zjednoczonych, gdzie cieszy się popularnością.
Właściwości yuzu
Yuzu zawiera trzykrotnie więcej witaminy C niż cytryna. Owoc jest bogaty w wapń i potas. W kulturze japońskiej yuzu ceniony jest, jako naturalny środek chroniący przed infekcjami – szczególnie w okresie zimowym. Nieobrany owoc yuzu kroi się na cienkie plasterki i zalewa miodem. Po 3 dniach powstaje aromatyczny syrop - yuzu-hachimitsu. Syrop z yuzu można dodaje się do herbaty lub miesza z wrzątkiem. Gorąca woda uwalnia olejki eteryczne ukryte w skórce, które inhalują i udrażniają górne drogi oddechowe. A drogocenny miąższ dostarcza niezbędnej w walce z infekcjami witaminy C.
Wykorzystanie yuzu
W kuchni japońskiej wykorzystywany jest przede wszystkim sok i skórka owoców o delikatnym aromacie. Yuzu dodaje się do chawan mushi (wytrawny budyń jajeczny). Aromatyzuje się nim także zupy typu suimono (bulion). Suszona skórka stanowi często składnik przyprawy shichimi tōgarashi. Mieszanina soku z yuzu, sosu sojowego i octu stanowi popularny dip do shabu-shabu (cienkie kawałki gotowanej wołowiny) i yudōfu (gotowane tofu).
Wysuszoną skórkę yuzu dodaje się również do tsukemono, czyli marynowanych warzyw podawanych jako dodatek do głównych potraw. Sproszkowana skórka yuzu jest dostępna jako popularna przyprawa.
Yuzu wykorzystywany jest także w kosmetologii. Kwiaty yuzu używane są w produkcji perfum. Owoce yuzu stosuje się do rozgrzewającej kąpieli zwanej yuzuyu lub yuzuburo. Całe owoce, pocięte na połówki lub umieszczone w woreczku z materiału, wrzuca się do wanny wypełnionej gorącą wodą. Taka kąpiel wygładza skórę, a olejki eteryczne pochodzące ze skórki yuzu dają jednocześnie efekt naturalnej inhalacji. Zwyczaj ten sięga wstecz XVIII wieku.
