Niezwykłe miody regionalne: podkarpacki, wrzosowy, drahimski, kurpiowski i z Sejneńszczyzny

Sprawdź, dlaczego miody: podkarpacki spadziowy, wrzosowy z Borów Tucholskich, drahimski, kurpiowski i z Sejneńszczyzny są takie niezwykłe i w jaki sposób zostały wyróżnione i oznaczone.

Miody, o których mowa, są traktowane na specjalnych warunkach jako specjalność krainy danego państwa Unii Europejskiej. Produkty oznaczone jednym z trzech znaków: chroniona nazwa pochodzenia (ChNO), chronione oznaczenie geograficzne (ChOG) i gwarantowana tradycyjna specjalność (GSP) charakteryzują się niepowtarzalnym smakiem, na który składa się najwyższa jakość, tradycja i ściśle określony teren pochodzenia. Procedura przyznawania unijnych oznaczeń jest długa.

W Polsce takimi znakami może się pochwalić 9 miodów, w tym 4 pitne. Są nimi: z oznaczeniem ChNO: podkarpacki miód spadziowy oraz miód z Sejneńszczyzny; z oznaczeniem ChOG: miód drahimski, miód wrzosowy z Borów Tucholskich oraz miód kurpiowski. 

Znak GSP przyznano trunkom związanym z polską tradycją szlachecką – miodom pitnym powstałym w wyniku fermentacji alkoholowej brzeczki i zgodnie ze starymi recepturami: półtorakowi (proporcja miodu pszczelego do wody to 1:0,5; trunek musi zawierać 15–18% alkoholu i być leżakowany co najmniej 3 lata), dwójniakowi (proporcja 1:1; moc 15–18% alkoholu i co najmniej 2 lata leżakowania), trójniakowi (proporcja 1:2; trunek moc 12–15%; co najmniej rok leżakowania) i czwórniakowi (proporcja 1:3; moc 9–12%; co najmniej 9 miesięcy leżakowania).

Zobacz także: Cud miód – jak do schorzeń dobrać odpowiedni miód

Iwona Witt-Czuprzyńska