Grzyby trujące podobne do jadalnych - zestawienie - zdjęcia i opisy!

Borowik szlachetny (Boletus edulis) to najsmaczniejszy i najbardziej pożądany grzyb leśny. Jego ważną cechą pozwalającą go odróżnić od innych bardzo podobnych grzybów jest brak przebarwień porów po ich uszkodzeniu (dotknięciu).

Goryczak żółciowy (Tylopilus feleus) - rurki na spodzie kapelusza goryczaka po dotknięciu zmieniają kolor na różowy.

Podgrzybek brunatny (Boletus badius). Spód kapelusza podgrzybka przy najlżejszym dotknięciu sinieje. 

Goryczak purpurowozarodnikowy (Tylopilus porphyrosporus). Rurki na spodzie kapelusza przy najlżejszym uszkodzeniu różowieją.

Pieprznik jadalny (Cantharellus cibarius), czyli pospolita kurka, ma brzegi owocników podwinięte lub falisto powyginane. U starszych okazów często postrzępione. Owocnik zawsze jest gładki, matowy i nagi. Listewki kapelusza przybierają postać żylastych fałd zbiegających na trzonie, często są rozwidlone lub łączą się. 

Lisówka pomarańczowa (Hygrophoropsis aurantiaca) ma mniej mięsiste owocniki. Młode owocniki są nieco wypukłe, potem płaskie, u dojrzałych form wklęsłe, pośrodku zapadnięte, lejkowate. Brzeg początkowo podwinięty i pofalowany. Blaszki zawsze barwy pomarańczowej, cienkie, gęste, wąskie i zbiegające na trzon. 

Gąska zielonka (Tricholoma equestre) ma blaszki niejednakowej długości, zawsze siarkowożółte, wąsko przyrośnięte lub wykrojone ząbkiem, zawsze ciasno ustawione.

Muchomor sromotnikowy (Amanita phalloides) - śmiertelnie trujący grzyb leśny, często mylony jest z gąską zieloną. W przeciwieństwie do gąski, muchomor sromotnikowy posiada zawsze białe blaszki i pochwę u podstawy trzonu.  

Mleczaj rydz (Lactarius deliciosus) wysoko ceniony kulinarnie grzyb leśny. Barwa jego miąższu jest zawsze bardziej marchewkowa, niż różowa. Rozcięty miąższ wydziela marchewkowe mleczko. Uszkodzone blaszki zawsze zielenieją, jak porysowane ciemno zielonym tuszem. 

Mleczaj wełnianka (Lactarius torminosus) to niebezpieczny grzyb często mylony z jadalnym rydzem. Jego miąższ jest różowy, a kapelusz pokryty wełnistymi wyrostkami. 

Czubajka kania (Macrolepiota procera): u młodej kani kapelusz jest zamknięty i jajowaty (w kolorze brązowym), potem stożkowaty, a u dojrzałego grzyba - płaski i otwarty. Charakterystyczne dla kani są: kolor białawy z brązowymi łuskami, brzeg kapelusza - poszarpany, gęste, szerokie blaszki niedochodzące do trzonu oraz ruchomy pierścień na nóżce. 

Czernidłak kołpakowaty (Coprinus comatus) często bywa mylony z czubajką kanią. I rzeczywiście, jego owocniki do złudzenia przypominają kanie. nie jest grzybem trującym, ale należy go spożyć niezwłocznie po zebraniu, aby nie wywołał zaburzeń żołądkowo-jelitowych. Kapelusze czernidłaka nigdy nie otwierają się jak parasolki, zawsze mają kształt kołpaków lub czapek. Na brzegach kapeluszy dojrzałych owocników zawsze pojawia się czarne mleczko.